در نور كم غروب ، زن سالخورده اي را ديد كه در كنار جاده درمانده، منتظر بود.در آن نور كم متوجه شد كه او نياز به كمك دارد. جلوي مرسدس بنز زن ايستاد و از اتومبيلش پياده شد.در اين يك ساعت گذشته هيچ كس نايستاده بود تا كمكش كند. زن به خود گفت مبادا اين مرد بخواهد به من صدمه اي بزند؟ ظاهرش كه بي خطر نبود،فقير و گرسنه هم به نظر مي رسيد. مرد ،زن را كه در بيرون از ماشينش در سرما ايستاده بود ديد و متوجه آثار ترس در او شد.گفت:‹‹ خانم من آمده ام به شما كمك كنم ، بهتر است شما برويد داخل اتومبيل كه گرم تر است.ضمنا اسم من برايان آندرسون است.›› فقط لاستيك اتومبيلش پنچر شده بود ، اما همين هم براي يك زن سالخورده مصيبت محسوب مي شد. برايان در مدت كوتاهي لاستيك را عوض كرد.زن گفت كه اهل سنتلوئيس است و عبوري از آنجا مي گذشته است.تشكر زباني براي كمك آن مرد كافي نبود. از او پرسيد كه چه مبلغ بپردازد.هر مبلغي مي گفت ، مي پرداخت. چون اگر او كمكش نمي كرد،هراتفاقي ممكن بود بيفتد.برايان معمولاً براي دستمزدش تامل نمي كرد، اما اين بار براي مزد كار نكرده بود،براي كمك به يك نيازمند كرده بود. و البته در گذشته، افراد زيادي هم به او كمك كرده بودند.او به خانم گفت كه اگه واقعاً مي خواهد مزد او را بدهد، دفعه بعد كه نيازمندي را ديد، به او كمك كند و افزود: و آن وقت از من هم يادي كنيد. خانم سوار اتومبيلش شد و رفت.چند كيلومتر جلوتر، خانم ، كافه اي ديد. به آن كافه رفت تا چيزي بخورد.پيشخدمت(زن) پيش آمد و حوله تميزي آورد تا موهايش را خشك كند.پيشخدمت لبخند شيريني داشت.لبخندي كه صبح تا شب سرپا بودن هم، نتوانسته بود محوش كند.آن خانم ديد كه پيشخدمت بايد هشت ماهه حامله باشد، با اين حال نگذاشته بود. فشار و درد، تغييري در رفتارش بدهد. آن گاه به ياد برايان افتاد.وقتي آن خانم غذايش را تمام كرد، صورتحساب را با يك اسكناس صد دلاري پرداخت. پيشخدمت رفت تا بقيه پول را بياورد.وقتي برگشت، آن خانم رفته بود.پيشخدمت نفهميد آن خانم كجا رفت. بعد متوجه شد چيزي روي دستمال سفره نوشته شده است. با خواندن آن اشك به چشمش آمد: " چيزي لازم نيست به من برگرداني. من هم در چنين وضعي قرار داشته ام. شخصي به من كمك كرد، همان طور كه من به تو كمك كردم. اگر واقعاً مي خواهي دين خود را ادا كني، اين كار را بكن: نگذار اين زنجيره عشق همين جا به تو ختم شود".زير دستمال چهارصد دلار ديگر هم بود. آن شب او به آن پول و نوشته فكر مي كرد. آن خانم از كجا فهميد كه او و شوهرش به آن پول نياز داشتند. بچه ماه آينده به دنيا مي آمد و آن وقت وضع بدتر هم مي شد. شوهرش هم خيلي نگران بود. همان طور كه كنارش شوهرش دراز كشيده بود به نرمي او را بوسيد و آهسته در گوشش گفت:‹‹ نگران نباش، همه چيز درست مي شود،برايان آندرسون.››

تاریخ: یک شنبه 6 مرداد 1392برچسب:داستان,حکایت,داستانک,داستان کوتاه داستان آموزنده,

وقتی به دست دشمن گرفتار آمد او را در سلولی زندانی کردند. از نگاه های تحقیر آمیز و برخوردهای خشن زندانبانان فهمید که روز بعد اعدام خواهد شد. داستان را از زبان راوی اصلی آن بشنوید: ” اطمینان داشتم که مرا خواهند کشت. به همین خاطر خیلی ناراحت و عصبی بودم. جیب هایم را گشتم تا شاید سیگاری از بازرسی آنان در امان مانده باشد. یک نخ سیگار یافتم و چون دست هایم می لرزید آن را به دشواری میان لبهایم نهادم. اما کبریت نداشتم، آنها قوطی کبریتم را گرفته بودند. از میان میله های سلول به زندانبانم نگریستم. نگاهش از نگاهم گریزان بود، چون معمولاً کسی به مرده نگاه نمی کند. به صدا درآمدم و گفتم: ببخشید، کبریت خدمتتان هست؟ نگاهم کرد، شانه هایش را بالا انداخت و برای روشن کردن سیگار به من نزدیک شد.کبریت را که روشن کرد چشمانش ناخواسته به چشمانم دوخته شد. در این لحظه، من لبخند زدم. نمی دانم چه دلیلی داشت. شاید ناشی از حالت عصبی ام بود. شاید هم به خاطر این بود که وقتی آدم خیلی به کسی نزدیک می شود لبخند نزدن کار مشکلی بنظر می رسد. به هر ترتیب، لبخند زدم در آن لحظه، انگار جرقه ای میان قلب های ما، میان دو روح انسانی، زده شد و می دانم که نمی خواست، اما لبخند من از لای میله های زندان عبور کرد و لبخندی روی لب های او پدید آورد. او سیگارم را روشن کرد اما دور نشد. مستقیماً به چشمان من می نگریست و همچنان لبخند می زد.من نیز با لبخند به او جواب می دادم، اما حالا به او به عنوان یک انسان و نه یک زندانبان می نگریستم. نگاه های او نیز بعد تازه ای بخود گرفته بود. او پرسید: ببینم، بچه داری؟ “بله دارم، ایناهاشون، ایناهاشون” کیفم را درآوردم و با دست های لرزان دنبال عکس خانواده ام گشتم. او نیز عکس بچه های خود را به من نشان داد و درباره امیدها و نقشه هایی که برای آنان کشیده بود، صحبت کرد. اشک در چشمانم حلقه زد. به او گفتم ترسم از این است که دیگر بچه هایم را نبینم و شاهد بزرگ شدن آنان نباشم. چشمان او نیز پر از اشک شد. بناگاه بی آنکه کلمه ای بر زبان بیاورد، قفل سلولم را باز کرد و مرا به آرامی بیرون برد. سپس، مرا از طریق راه های مخفی، از زندان و بعداً از شهر خارج کرد. آنجا، در بیرون شهر مرا رها ساخت و باز بدون اینکه کلمه ای بر زبان جاری سازد به شهر بازگشت. زندگیم را با یک لبخند باز یافتم (((“آنتوان دوسنت اگزوپر”)))

تاریخ: چهار شنبه 2 مرداد 1392برچسب:داستانک,داستان کوتاه,داستان,حکایت,

دخترک چهارزانو گوشه اتاق نشسته بود . آن اتاق صورتی با آن همه عروسک های ریز ودرشت سرگرمش نمی کرد.خرس قهوه ای کوچکش را پرت کرد و بلند شد .از اتاق بیرون آمد . مادرش ، مشغول دیدن سریال محبوبش بود. پدر ، کارهای شرکت را با لپ تاپ انجام میداد . خواهرش هم که درس داشت . اجازه بیرون رفتن از خانه را نداشت .به سوی اتاق بازگشت رفت کنار پنجره ..کوچه ، خالی ... آسمان ،آبی ... هوا ، سرد +کاش فردا برف بیاد ... اونوقت مامان میذاره برف بازی کنم! غرق تماشای رهگذر های خیابان بود ناگهان همه جا تاریک شد! برق رفت ! ترسید .به سرعت از اتاق خارج شد. -نترس دخترم برق رفت عزیزم دقایقی بعد همه دور میز کوچکی که روی آن چند شمع بود جمع شدند. همه نگران از این اتفاق! -کی برق میاد مامان؟ درس دارم -اهه کارام مونده هنوز -جای حساس فیلم بودا ! دخترک اما خوشحال بود . نفس های گرم مادرش که توی صورتش میخورد به او احساس آرامش میداد. همه دور هم!کنار هم!برق عجب چیز بدیست!خداکند دیگر به خانه ی ما نیاید! دقایقی گذشت .. خیلی زود برق آمد .. هرکس به گوشی ای گریخت. دخترک اما تنها و غمگین دست عروسکش را گرفته بود کنار همان میز کوچک که حالا خالی بود. شب آمد و رفت ..صبح نیز هم ..ظهر همه بدجور درگیر کارها بودند . عصر جنازه ی دختری کوچک ، برق گرفته و یخزده کنار کنتور برق بود! جیغ های مادر ، شوکه شدن خواهر ، پدر مضطرب و پریشان ساعاتی بعد جسم سرد کودک توی سردخانه تنها بود ... روحش اما در آسمان ها پرواز میکرد. آرزویش براورده شد همه اعضای خانه پنجشنبه ها فارغ از کارو درس و دلمشغولی دور قبر کوچک جمع می شدند. مادری بغض کرده ، خواهری با چشمان خیس و پف کرده ، پدری که میخواست اشک هایش مرئی نشوند و کودک که لبخند میزد با آن عروسک کوچک و دوستان جدیدش!

تاریخ: سه شنبه 1 مرداد 1392برچسب:حکایت,داستان عاشقانه,داستان آموزنده,داستانک,داستان کوتاه,داستان,قصه,