ﺑﻪﺷﻬﺮﻣﺎﻥﮐﻪﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ،ﺯﻧﺪﮔﯽﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉﮐﺮﺩﯾﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽﮐﻪﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦﺑﺎﺳﺎﺑﻖﺗﻔﺎﻭﺕﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯﺯﯾﺒﺎﺑﻮﺩ.ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻓﺮﻕﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻪﺍﯾﻦﺧﺎﻃﺮﮐﻪﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮﻣﺤﺪﻭﺩﺗﺮ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻡ.ﺑﻪﻫﻤﻪﻟﺤﺎﻅ،ﺩﯾﮕﺮﻣﺜﻞ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺒﻞﺍﺯﺍﺯﺩﻭﺍﺝ،ﺟﯿﺐﭘﺮﺍﺯ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱﭘﺪﺭﻭﻣﺎﺩﺭﻡﺩﺭﺍﺧﺘﯿﺎﺭﻡﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎﻫﺮﺭﻭﺯ ﯾﮏﺩﺳﺖﻟﺒﺎﺱ ﻭﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶﻋﻮﺽﮐﻨﻢ.ﺩﯾﮕﺮﻋﻠﯽﺭﻏﻢ ﺗﻤﺎﯾﻠﻢ،ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭﺩﺭﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎﯼﺩﻭﺳﺘﺎﻥ،ﯾﺎ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽﺧﻮﺩﻡ،ﺳﺮﮐﻨﻢ.ﺣﺎﻻﺩﯾﮕﺮﺍﺯ ﺁﻥﺳﻔﺮﻩﻫﺎﯼﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓﺧﺒﺮﯼﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻣﺎ…ﺧﺐ،ﻣﻦﺣﺘﯽﺑﻪﺧﻮﺩﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽﺩﺍﺩﻡﮐﻪﻧﺎﻡﺍﯾﻨﻬﺎﺭﺍﮐﻤﺒﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ.ﭼﺮﺍﮐﻪﻫﺮﻭﻗﺖﺍﯾﻦﺗﻔﮑﺮﺍﺕ ﺑﻪﺫﻫﻨﻢ ﻫﺠﻮﻡﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ،ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺎﺯ “ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ”ﮔﻮﺷﻢﺭﺍﭘﺮﻣﯽﮐﺮﺩﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻬﺎﯼﺑﯽﻏﻞﻭﻏﺶﺍﻭ،ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻠﺒﻢﺭﺍﻣﺎﻝﺧﻮﺩﻣﯽﮐﺮﺩ.ﻧﺰﺩﯾﮏﺑﻪ ﯾﮏﺳﺎﻝ،ﺑﺎﺍﯾﻦﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼﻗﺸﻨﮓ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻣﺎﻥﮔﺬﺷﺖ.ﺗﺎﺍﯾﻨﮑﻪﻧﻮﺑﺖﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﯽﺩﻭﺳﺘﺎﻥﺩﻭﺭﺍﻥﺗﺤﺼﯿﻞ،ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﯼﻓﺎﻣﯿﻞﺭﺳﯿﺪ.ﻭﺍﺯﺍﯾﻨﺠﺎﺑﻮﺩ ﮐﻪﻏﻮﻝﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ”ﺗﻔﺎﻭﺕ”ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺑﻪﺭﺥﻣﻦﮐﺸﯿﺪ.ﻭﻗﺘﯽﺑﻪﺟﺸﻨﻬﺎﯼ ﻣﺠﻠﻞﻋﺮﻭﺳﯽﺩﻋﻮﺕﻣﯽﺷﺪﯾﻢ، ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩﺑﻪﯾﺎﺩﻋﺮﻭﺳﯽﻣﺤﻘﺮﺍﻧﻪﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.ﺩﺭﺍﯾﻨﻄﻮﺭﻣﻮﺍﻗﻊ، ﮔﻮﯾﯽﺍﺣﺴﺎﺳﻢﺑﻪﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻫﻢﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ.ﭼﺮﺍﮐﻪﺳﺮﺑﻪﮔﻮﺷﻢﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: -ﺍﯼﻃﻔﻠﮏﺑﯿﭽﺎﺭﻩ،ﭼﺮﺍﺣﺎﺿﺮﺷﺪﯼ ﺑﺎﯾﮏ”ﺁﻭﺍﺭﻩ”ﻣﺜﻞ ﻣﻦﻋﺮﻭﺳﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽﺩﺍﻍ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﻭﻣﻦﺑﺎﯾﮏﺗﺒﺴﻢ-ﺣﺘﯽﻇﺎﻫﺮﯼ–ﺑﻪ ﺍﻭﺁﺭﺍﻣﺶﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪﻡ.ﮔﺎﻫﯽﺍﻭﻗﺎﺕ ﻭﻗﺘﯽﺑﻪﻣﻨﺰﻝﺩﻭﺳﺘﺎﻥﺗﺎﺯﻩﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡﻣﯽﺭﻓﺘﻢ ﻭﺷﮑﻮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﺭﺍﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ، ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﻘﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻧﺪ،ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩﺍﺣﺴﺎﺱﺣﻘﺎﺭﺕﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ،ﺍﻣﺎﺍﻭﺩﺭ ﺍﯾﻦﺍﻭﻗﺎﺕ،ﮔﻮﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﺮﺍﺑﺨﻮﺍﻧﺪ،ﺗﺒﺴﻤﯽﻣﯽﮐﺮﺩﻭﺑﺎ ﺻﻤﯿﻤﯿﺘﯽ ﺧﺎﺹ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: -ﺯﻧﺪﮔﯽﺧﯿﻠﯽﺍﺯﺩﻭﺳﺘﺎﻥ،ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢﮐﻪﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻭﻧﺎ،ﻓﺎﻗﺪﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰﯾﻪﮐﻪﺳﻨﮓﺑﻨﺎﯼﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﺑﺮ ﺍﻭﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺷﺪﻩ.ﻭﺍﻭﻥﻓﻘﻂﯾﮏﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﯼﻋﻈﯿﻢﻭﺳﻪﮐﻠﻤﻪﺍﯼﺍﺳﺖ.ﯾﻌﻨﯽ: ”ﻋﺸﻖ.“ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼﭘﺮﯾﺸﺎﻥﺩﻟﻨﺸﯿﻦﺑﻮﺩ.ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﻭﺯﯾﺒﺎ.ﺍﻣﺎ،ﺍﻧﺴﺎﻥﮔﺎﻫﯽﺍﻭﻗﺎﺕﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩﭘﺴﻨﺪﻣﯽﺷﻮﺩﮐﻪﻓﻘﻂﺯﯾﺒﺎ ﭘﺴﻨﺪﻧﯿﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪﺩﻟﺶﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻌﻀﯽﻭﻗﺘﻬﺎ،ﺧﻮﺏﺭﺍﺑﻪﺟﺎﯼﻗﺸﻨﮓ ﺻﺎﺣﺐﺷﻮﺩ.ﻭﺍﯾﻦﻫﻤﺎﻥﺍﺑﻠﯿﺴﯽﺑﻮﺩ ﮐﻪﮐﻢﮐﻢﺩﺭﻭﺟﻮﺩﻣﻦﺭﯾﺸﻪﺩﻭﺍﻧﺪ. ﮔﺎﻫﯽﺍﻭﻗﺎﺕﺳﺎﻋﺘﻬﺎﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻢﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼﻭﺑﻪﺯﻧﺪﮔﯽﺳﺎﺑﻘﻢﮐﻪﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝﺑﯽﻧﯿﺎﺯﯼﻣﺎﻟﯽﺑﻮﺩﻓﮑﺮﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡﻭﺁﻥﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍﺑﺎﺍﯾﻦﺍﯾﺎﻡ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪﻣﯽﮐﺮﺩﻡ.ﺧﻮﺩﺭﺍﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ.ﺍﻣﺎﺑﻪﺍﯾﻦﻧﺘﯿﺠﻪﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﻡﮐﻪﺧﺪﺍﻣﺮﺍﺑﺮﺍﯼﺍﯾﻦﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽﻭﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﻥﺍﺯﺍﯾﻦﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺟﻮﺩﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ.ﺩﺭﺍﯾﻦﺍﻭﻗﺎﺕ، ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ، ﺁﺭﺍﻡﻭﺑﯽﺻﺪﺍﮐﻨﺎﺭﻡﻣﯽﻧﺸﺴﺖﻭ ﻧﺎﻟﻪﯼﺗﺎﺭﺵﺭﺍﺑﻪﺻﺪﺍﺩﺭﻣﯽﺁﻭﺭﺩﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ، ﮔﺮﯾﻪ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ.ﻭﺍﻭﻧﯿﺰﻫﺮﺍﺳﺎﻥﺑﻪﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺯﻝ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: -ﻣﺮﺿﯿﻪ، ﻧﮑﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ؟ ﻭﻣﻦﻫﻤﯿﺶﺍﻭﺭﺍﺑﻪﻧﻮﻋﯽﻣﺠﺎﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﯾﺎﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺁﻭﺭﯼﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥﺷﺮﻭﻉﺷﺪﻩﺑﻮﺩ. ﻃﻮﺭﯼﮐﻪﺧﻮﺩﻡﻧﯿﺰﺍﺯﺗﻔﮑﺮﺯﯾﺎﺩﺩﺭ ﺍﯾﻦﻣﻮﺭﺩﻫﺮﺍﺱﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺑﻪﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﺑﻪﺳﺮﺍﻍﻣﺎﺩﺭﻡﻣﯽﺭﻓﺘﻢﻭ ﺣﺮﻑﺩﻟﻢﺭﺍﻓﻘﻂﺑﺎﺍﻭﺩﺭﻣﯿﺎﻥﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺍﻣﺎﺍﻭﮐﻪﻓﮑﺮﻣﯽﮐﺮﺩﺍﺯ ﻓﺮﻁﺧﻮﺷﯽﺯﯾﺎﺩﺍﯾﻦﺣﺮﻓﻬﺎﺭﺍﻣﯽ ﺯﻧﻢ،ﺑﺪﻭﻥﺁﻧﮑﻪﺣﺘﯽﯾﮏﻟﺤﻈﻪﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪﺩﺧﺘﺮﻋﺰﯾﺰﺩﺭﺩﺍﻧﻪﺍﺵﻟﯿﺎﻗﺖﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺨﻬﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: -ﺍﯾﻦﺣﺮﻓﻬﺎﻣﺎﻝﺩﯾﻮﻭﻧﻪﻫﺎﺳﺖ.ﯾﮑﯽ- ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﺍﻣﺎﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ، ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺠﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪﺑﻪﻗﻠﺐﭘﺮﺍﺯﺻﻔﺎﯼﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻭ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼﺑﯽﺷﺎﺋﺒﻪﺍﻭﻋﺎﺩﺕﮐﻨﻢ،ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕﻫﺎﯼﻓﺎﺣﺶﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﺩﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻭﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻢﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻢ. ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ… ﺍﻭﺍﺧﺮﺷﺐﺑﻮﺩ،ﯾﮏﺷﺐﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽﮐﻪ ﺑﺮﻑﺷﻬﺮﺭﺍﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺵﮐﺮﺩﻩﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﯼﻣﺎﺩﺭﻡﺑﺮﮔﺸﺘﻪﺑﻮﺩﯾﻢ.ﺁﻧﺠﺎﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺷﻮﻣﯿﻨﻪﻭﺑﺨﺎﺭﯼﮔﺎﺯﯼﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ، ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪﺑﻪﺧﺎﻧﻪﺧﻮﺩﻣﺎﻥﺭﺳﯿﺪﯾﻢﻭﺑﺨﺎﺭﯼ ﻧﻔﺘﯽﮐﻮﭼﮏﺭﺍﺭﻭﺷﻦﮐﺮﺩﯾﻢ،ﺳﺮﺩﯼ ﺧﺎﻧﻪﺭﺍ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮔﺮﻣﯽﺩﻟﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: -ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ،ﻣﯽﺩﻭﻧﯽﺍﮔﻪﺗﻮﯾﻪﺷﻐﻞ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﺯﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﯽﺩﺍﺷﺘﯽ، ﺍﻻﻥ ﺧﻮﻧﻪﯼﻣﺎﻫﻢﻣﺜﻞﺧﻮﻧﻪﯼﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮﺩ! ﻭﺍﻭ…ﻫﯿﭻﻧﮕﻔﺖﻭﺳﮑﻮﺕﮐﺮﺩ. ﺳﮑﻮﺕﻣﺤﺾ،ﺳﮑﻮﺗﯽﺁﺗﻘﺪﺭﺳﺮﺩﻭ ﺳﺨﺖﻭﺑﯽﺻﺪﺍ،ﮐﻪﻣﻦﺻﺪﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻦﺩﻟﺶﺭﺍﺷﻨﯿﺪﻡ.ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻧﻪ ﺁﻥﺷﺐﺑﻪﻣﻦﭘﺎﺳﺨﯽﺩﺍﺩ،ﻭﻧﻪﻓﺮﺩﺍ ﻭﭘﺲﻓﺮﺩﺍ.ﺍﻣﺎﺍﻧﮕﺎﺭ،ﺍﺯﻫﻤﺎﻥﺷﺐ، ﮐﻮﻩﯾﺨﯽﺭﺍﻣﯿﺎﻧﻤﺎﻥﺣﺎﺋﻞﮐﺮﺩﻧﺪ.ﻣﻦ ﺭﻭﺯﺑﻪﺭﻭﺯﺍﺯﮐﺎﺷﺎﻧﻪﯼﮔﺮﻣﻤﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﻓﺎﺻﻠﻪﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺩﯾﮕﺮﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ،ﺷﺒﻬﺎﺑﺎﺍﺷﺘﯿﺎﻕﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﻭﺭﺍ ﻧﻤﯽﮐﺸﯿﺪﻡﺗﺎﺷﺎﻡﺭﺍﺑﺎﻫﻢﺑﺨﻮﺭﯾﻢ. ﮔﺎﻫﯽﺍﻭﻗﺎﺕﺑﻪﺧﺎﻧﻪﯼﻣﺎﺩﺭﻡﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢﻭﺑﺎﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎﯼﻣﺨﺘﻠﻒ،ﺩﻭ–ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﻡ. ﺗﺎﺍﯾﻨﮑﻪﯾﮏ ﺷﺐﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﺎﺭ ﻣﯽ ﺯﺩ ﮔﻔﺖ: -ﻣﺮﺿﯿﻪ ﭼﯿﻪ؟ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ؟ ﻭﻣﻦ ﮐﻪﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﻭﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖﺍﺯ ﺍﻭﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ، ﺑﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﻧﮓ ﮔﻔﺘﻢ: -ﺁﺭﻩﭘﺮﯾﺸﺎﻥ،ﺑﻪﺧﺪﺍﺧﻮﺩﻡﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ.ﻭﻟﯽﻭﺍﻗﻌﺎًﺧﺴﺘﻪﺷﺪﻡ. ﭼﻄﻮﺭﯼﺑﮕﻢ،ﻣﻦﻫﻨﻮﺯﺗﻮﺭﻭﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ.ﻫﻨﻮﺯﻭﻗﺘﯽﺻﺪﺍﯼﺗﺎﺭﺕﺭﻭﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡﻗﻠﺒﻢﺷﺮﻭﻉﺑﻪﺯﺩﻥﻣﯽﮐﻨﻪ، ﺍﻣﺎ…ﺍﻣﺎﺍﺯﺍﯾﻦﻭﺿﻊﺩﯾﮕﻪﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ.ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﻢ،ﺷﺎﯾﺪﻭﺍﻗﻌﺎًﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺷﺪﻡ. ﻭﺍﻭ،ﺑﯽﺁﻧﮑﻪﺳﺮﺑﻠﻨﺪﮐﻨﺪﺗﺎﻣﺒﺎﺩﺍﻣﻦ ﻗﻄﺮﺍﺕﺩﺭﺷﺖ ﺍﺷﮏﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮔﻔﺖ: -ﻧﻪ،ﺗﻮﺩﯾﻮﻭﻧﻪﻧﺸﺪﯼ،ﻣﻦﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺷﺪﻡ. ﻭﺑﻌﺪﺑﻪﮔﻮﺷﻪﯼﺍﺗﺎﻕﺧﺰﯾﺪﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻧﻮﺍﺧﺘﻦﮐﺮﺩ.ﺗﺎﺭﻣﯽﺯﺩ ﻭﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ.ﯾﮑﯽ–ﺩﻭﺳﺎﻋﺖﺑﻌﺪ،ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: -ﻣﯽﺩﻭﻧﯽﭼﯿﻪﻣﺮﺿﯿﻪ،ﻣﻦﺗﻮﺭﻭ ﺧﯿﻠﯽﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﻡ،ﺧﻮﺩﺕﺍﯾﻦﺭﻭﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ.ﯾﻌﻨﯽﺍﻭﻧﻘﺪﺭﺩﻭﺳﺘﺖﺩﺍﺭﻡﮐﻪ ﺍﺻﻼﺣﺎﺿﺮﻧﯿﺴﺘﻢﺑﻪﻫﯿﭻﻗﯿﻤﺘﯽ ﻋﺬﺍﺑﺖﺑﺪﻡ…ﺑﻪﻫﻤﯿﻦﺧﺎﻃﺮ،ﺍﮔﻪ… ﺍﮔﻪﻓﮑﺮﻣﯽﮐﻨﯽ…ﻣﯽﺩﻭﻧﯽﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡﭼﯽﺑﮕﻢ؟ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﻢ،ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪﻓﮑﺮﻣﯽﮐﻨﯽﺑﺎﻋﺚﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﺕ ﻣﯿﺸﻪ، ﻫﻤﻮﻥ ﮐﺎﺭﻭ ﺑﮑﻦ! ﺍﯾﻨﻬﺎﺭﺍﮔﻔﺖﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺗﺎﺭﺵﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻮﺍﺧﺖ. ﯾﮏﻫﻔﺘﻪﯼﺗﻤﺎﻡ،ﺧﺎﻧﻪﯼﻣﺎﻣﺤﻨﺖ ﮐﺪﻩﺑﻮﺩ.ﻫﺮﻭﻗﺖﺑﻪﺻﻮﺭﺕﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩﻣﯽﮐﺮﺩﻡ، ﺑﯽﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﻪﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ،ﻭﻫﺮﻭﻗﺖﺑﻪﺯﻧﺪﮔﯽﺧﻮﺩﻭ ﺑﻘﯿﻪﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢﺗﻮﺟﻪﻣﯽﮐﺮﺩﻡ،ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢﺑﯿﺰﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻭﮔﺮﯾﺰﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﺑﻮﺩﻡﮐﻪﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡﻧﺰﺩﯾﮏﺍﺳﺖﮐﻪﺍﺯﭘﺎﺩﺭﺑﯿﺎﯾﻢ.ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ: -ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ،ﺍﮔﻪﺭﺍﺳﺖﮔﻔﺘﯽﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ… …ﺩﺭﺳﺖ ﯾﮑﺴﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ، ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﺷﺪﯾﻢ.ﭼﻘﺪﺭﺳﺎﺩﻩﻭﺳﺨﺖﻭ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ.ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ. ﻣﻦﺣﺘﯽﺭﻭﯼﻧﮕﺎﻩﮐﺮﺩﻥﺑﻪﺍﻭﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: -ﻋﺠﺐ، ﻋﺠﺐ ﻣﺮﺿﯿﻪ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡﺩﺍﺭﯼﺷﻮﺧﯽﻣﯿﮑﻨﯽ.ﻭﻟﯽﺧﺐ، ﺍﻧﮕﺎﺭﺷﻮﺧﯽﺩﺭﮐﺎﺭﻧﺒﻮﺩ.ﺧﺐ،ﮐﺎﺭ ﺗﻤﻮﻡﺷﺪ.ﻭﻟﯽﯾﺎﺩﺗﻪﺍﻭﻥﺭﻭﺯ–ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ–ﭼﯽﺑﻬﺖﮔﻔﺘﻢ؟ﮔﻔﺘﻢﺩﻝﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮﺍﺯﺍﻭﻧﻪﮐﻪﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﺩﺍﻭﻥﺭﻭﺑﺸﮑﻨﻪ.ﮔﻔﺘﻢﮐﻪﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽﺗﻨﻬﺎﻡﻭﮔﻔﺘﻢﮐﻪ…ﺍﯾﻦﺭﻭﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢﮐﻪﺍﮔﻪﯾﮏﺭﻭﺯﺗﻨﻬﺎﻡﺑﮕﺬﺍﺭﯼ، ﻧﻔﺮﯾﻦﻫﻤﻪﯼﻋﺎﺷﻘﻬﺎﯼﺟﻔﺎﮐﺸﯿﺪﻩ ﺭﻭﻧﺜﺎﺭﺕﻣﯽﮐﻨﻢ.ﻭﻟﯽﻧﻪ،ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﺮﻓﻢﺭﻭﭘﺲﻣﯽﮔﯿﺮﻡ.ﭼﻮﻥﻫﻨﻮﺯ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻨﺖ ﻧﮑﻨﻢ. ﻭﺑﻌﺪﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽﮐﺮﺩﻭﻫﻤﺎﻥﺟﺎ، ﺟﻠﻮﯼﺩﺭﻣﺤﻀﺮ،ﺗﺎﺭﺵﺭﺍﺑﻐﻞﺯﺩﻭ ﺭﻓﺖ. ﭼﻪﻧﯿﺎﺯﯾﺴﺖﮐﻪﺑﮕﻮﯾﻢﺩﺭﭘﺎﺳﺦﺑﻪ ﺳﻮﺍﻝﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻭﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻢﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺟﺪﺍﺋﯿﻤﺎﻥﭼﻪﮔﻔﺘﻢ؟ ﭘﺲﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺍﺯﺁﺧﺮﯾﻦﺻﺤﻨﻪﯼﺍﯾﻦﻧﻤﺎﯾﺶﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺩﻭﻣﺎﻩﺑﻌﺪ،ﺁﻧﻘﺪﺭﺩﻟﻢﺑﺮﺍﯼﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺗﻨﮓﺷﺪﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺩﯾﺪﻧﺶﺑﻪﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﻓﺘﻢ.ﺍﻣﺎﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪﭼﻨﺪﻭﻗﺖﺍﺳﺖ ﮐﻼﺱ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺻﺎﺣﺐﻣﻠﮏﺧﺎﺗﻤﻪﺩﺍﺩﻩ.ﺑﻪﺳﺮﺍﻍ ﻣﻨﺰﻟﺶﺭﻓﺘﻢ.ﺁﻧﺠﺎﺭﺍﻫﻢﭘﺲﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩﻡ–ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎﻧﯿﺰ ﻋﻠﺖﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﺎﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ –ﺁﻧﻬﺎﻓﻘﻂﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪﻫﺮﺩﻭ–ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪﯾﮑﺒﺎﺭﺗﻠﻔﻦﻣﯽﺯﻧﺪﻭﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪﮐﺠﺎﺳﺖ،ﺍﺯﺳﻼﻣﺘﯿﺶ ﺑﺎﺧﺒﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﻭﺩﯾﮕﺮ،ﻫﯿﭻﺧﺒﺮﯼﺍﺯﺍﻭﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ. …ﻭﺍﻣﺎﺗﻮﺍﯼﻫﻤﻮﻃﻦﮔﺮﺍﻣﯽﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼﺧﻮﺏ.ﺍﮔﺮﺭﻭﺯﯼ،ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼﺍﺯﺷﻬﺮ،ﻣﺮﺩﺟﻮﺍﻥﻭﻏﻤﺰﺩﻩﻭ” ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ”ﺍﺣﻮﺍﻟﯽ ﺭﺍﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪﺗﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵﮔﺮﻓﺘﻪ،ﻣﺮﺍﺑﻪﯾﺎﺩﺑﯿﺎﻭﺭﻭ ﻧﻔﺮﯾﻨﻢ ﮐﻦ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﺪﯼ ﺍﯾﻦﺁﻫﻨﮓﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ، ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪﺍﻭﺳﺖ.ﺍﻭﮐﻪﻫﻤﯿﺸﻪﺩﺭﺫﻫﻦﻭ ﻗﻠﺐﻣﻦﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪﺍﺳﺖ.ﺍﻭﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ ((((((((((پـــایــان))))))))))

نظرات شما عزیزان: